مقدمه: دقت اندازه گیری فک برای جراحی یا نصب ایمپلنت ها حائز اهمیت می باشد. رادیوگرافی های قبل از ایمپلنت بخش مهمی از ارزیابی های بالینی قبل از جراحی ایمپلنت به حساب می آیند. برای انتخاب محل باید ساختارهای آناتومی مهم مثل سوراخ منتال، کانال آلوئولار تحتانی، حفره بینی و سینوس ماگزیلا را در نظر بگیریم. شناخت دقت و اندازه گیری تکنیک های رادیوگرافی دارای اهمیت است. هدف این تحقیق، مقایسه اندازه گیری خطی عمودی مندیبولار در تصاویر پانورامیک و توموگرافی می باشد.

مواد و روش ها: سه فرم مندیبل از جمجمه خشک شده فرد بزرگسال در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند (مثلثی، مربع و بیضی). برای هر مندیبل، استنت جراحی با استفاده از آکریل شفاف استاندارد طلایی ساخته شد. یک لوله نازک در استنت ها در سه ناحیه قرار داده شد (اینسیزور، پریمولار و مولار) تاگاتا پرکا را تنظیم کنیم. سپس نمای پانورامیک و توموگرافی معمولی بدست آمد. چهار رادیولوژیست دهان و ماگزیلوفیشال بعد عمودی در توموگرافی پانورامیک و معمولی را اندازه گرفتند. در پایان هرمندیبل در بخش های مشخص شده برش داده شد و به وسیله یک اندازه گیری دیجیتال (استاندارد طلایی) اندازه گیری شد و با توموگرافی معمولی و نمای پانورامیک مقایسه شد. داده های حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و t تست و ضریب همبستگی پیرسون و آزمون من-ویتنی غیرپارامتریک تجزیه وتحلیل شدند.

یافته ها: نتایج میانگین اختلافات بین میانگین مقادیر بعد پانورامیک و بعد عمودی خطی استاندارد طلایی در نواحی پریمولار و مولار بالای 1mm بوده است و در ناحیه اینسیزور بالای 2mm بوده است. میانگین اختلافات بین اندازه گیری های توموگرافی معمولی و استاندارد طلایی در هر سه ناحیه 1mm بوده است.

نتیجه گیری: اندازه گیری خطی بعد عمودی در توموگرافی معمولی دقیق تر از پانورامیک بود. استفاده از یک لبه ایمنی 2mm در ارزیابی جایگاه های ایمپلنت توصیه می شود. در ناحیه اینسیزور، شیوه های دیگر رادیوگرافی مثل CBCT پیشنهاد می شود.