مقدمه: در درمان ارتودنسی ایجاد یک باند مناسب بین مینا و براکت ضروری است. پس از معرفی سلف اچ پرایمرها (SEPs) جهت تسهیل باند براکت ها در مقایسه با سیستم معمول اچ وباند، مطالعات زیادی درباره ی استحکام باند برشی آنها صورت گرفته و نتایج متفاوتی بدست آمده است. هدف از این بررسی، مقایسه ی استحکام باند برشی براکت های فلزی Steel (SS) Stainless باند شده توسط نوع سیستم باندینگ است.

مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، ۶۰دندان پرمولر فک بالای کشیده شده ی انسانی، بصورت تصادفی به  ۳گروه مساوی تقسیم شدند: در گروه اول کامپوزیت TransbondXT(TBXT) لایت کیور با Transbond plus self-etching primer(TPSEP) ، در گروه دوم کامپوزیت TBXT با روش معمول اسید اچ و در گروه سوم کامپوزیت سلف کیور Unite TM bonding adhesive با روش معمول اسید اچ در تمامی گروه ها، براکت های (American Orthodontics, Standard edgewise-022Sheboygan, USA) استفاده شدند. ۲۴ ساعت پس از انجام ترموسایکلینگ، استحکام باند برشی براکت ها توسط دستگاه Universal testing machine(Zwick) اندازه گیری شد. جهت مقایسه ی استحکام باند برشی گروه ها با یکدیگر از آزمون آنالیز واریانس ANOVA استفاده شد و 0.05≥p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.

یافته ها: میانگین استحکام باند برشی برحسب مگاپاسکال برای گروه اول: ۱/۹ ± ۸/۲۷، گروه دوم: ۲ ±۷۸/ ۹و گروه سوم: ۲/۵ ±۸/۹۲بود. استحکام باند برشی بین گروه ها اختلاف معنی داری نداشت.

نتیجه گیری: با توجه به اینکه میزان استحکام باند برشی TPSEP تقریباً در حد روش معمول اسید اچ و در محدوده ی مطلوب جهت استحکام باند برشی براکت های ارتودنسی می باشد، استفاده از TPSEP می تواند جایگزینی برای روش معمول اچ و باند خصوصاً در اعمال ارتودنسی باشد.