مقدمه: با توجه به ضرورت قالب‌گیری دقیق برای ترمیم‌های ایمپلنت، اسکنرهای داخل دهانی (IOS) برای گرفتن قالب‌های دیجیتال به خوبی رایج شده اند. این مطالعه صحت و دقت IOS را در ثبت موقعیت‌های ایمپلنت در بی دندانی پارسیل در فک بالا را ارزیابی می‌کند.
مواد و روش‌ها: تعداد 6 عدد آنالوگ ایمپلنت دندانی (DIO Impalnt. UF) در سه مدل آکریلی فک بالا با بی دندانی کلاس 2 کندی (ناحیه بی دندانی شامل کانین، پره مولر ها و مولر های یک طرف) در سه گروه  A: فاصله 10 میلیمتری بین آنالوگ ها،  B: فاصله 20 میلیمتری بین آنالوگ ها و  C: فاصله 30 میلیمتری بین آنالوگ ها قرار گرفتند. از هر 3مدل تهیه شده پس از بسته شدن اسکن بادی ها 10 اسکن توسط اسکنرداخل دهانی TRIOS 3Shape تهیه شد، همچنین توسط اسکنر لابراتواری  (885:Smart Optic Activity) از هر مدل یک اسکن تهیه شد و فایل (STL (Standard tessellation language مربوطه دریافت گردید. فایل های بدست آمده از هر سه گروه برای بررسی دقت اسکنر داخل دهانی با داده های تهیه شده توسط اسکنر لابراتواری با دقت بالا و برای بررسی تکرار پذیری اسکنر داخل دهانی با یکدیگر، توسط نرم افزار GeoMagic Control بررسی گردید.
یافته ها: فاصله بین ایمپلنت‌ها، صحت (Trueness) اسکنر داخل دهانی را بین هر سه گروه به طور معناداری کاهش داد (p<0.001). بیشترین دقت اسکنر داخل دهانی در فاصله 10 میلیمتری بین پایه های ایمپلنتی بود. همچنین میانگین تکرار پذیری (Precision) در گروه 10 میلی متری از دیگر گروه ها بیشتر بود اما این تفاوت معنادار نبود.
نتیجه گیری: با در نظر گرفتن محدودیت های این مطالعه آزمایشگاهی، نتایج این مطالعه نشان داد که فواصل بیشتر بین ایمپلنت‌ها، صحت و دقت IOS را برای تعیین فواصل ایمپلنت ها کاهش می‌دهد و به طور بالقوه بر دقت قالب‌گیری دیجیتال و نتایج پروتز تأثیر می‌گذارد.