دوره 13، شماره 2 - ( 2-1403 )
|
برگشت به فهرست نسخه ها
مرکز تحقیقات سلامت و بهداشت دهان، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران ، maysam2352@gmail.com
چکیده: (581 مشاهده)
چکیده
مقدمه: برخی مطالعات ارتباطی را بین ناهنجاریهای دندانی خاص مانند هایپودنشیا و مورفولوژیهای خاص کرانیوفاشیال پیشنهاد دادهاند. این مطالعه با هدف بررسی الگوهای غیبت دندانی در میان انواع مختلف مورفولوژیهای کرانیوفاشیال انجام شد.
مواد و روشها: این مطالعه مقطعی، ۵۰ بیمار بالای ۸ سال (میانگین سنی = ۲۱.۶۶ ± ۸.۰۱ سال) را که همگی حداقل یک دندان از دست رفته به دلیل هیپودنشیا داشتند، ثبت نام کرد. یک گروه کنترل همسان شامل ۵۰ بیمار کلاس I دندانی بدون هیچ مدرکی از هیپودنشیا (میانگین سنی = ۱۹.۷۶ ± ۷.۶۷ سال) برای تجزیه و تحلیل مقایسهای انتخاب شدند. بیماران بر اساس محل هیپودنشیا در قوس دندانی به سه گروه مجزا و بر اساس محل فک به سه دسته دیگر تقسیم شدند. تأیید تشخیصی هیپودنشیا و تعیین محل دقیق آن از طریق رادیوگرافی پانورامیک انجام شد، در حالی که آنالیز سفالومتری جانبی به عنوان روش اصلی برای ردیابی و اندازهگیریها عمل کرد.
یافته ها: دندان لترال فک بالا و پرمولر دوم فک پایین، شایعترین دندانهای غایب بودند. همچنین، طول فک بالا (P=0.04) و مقادیر زاویه SNA (P=0.03) در گروه هایپودنشیا به طور معنیداری کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05). در سایر متغیرها تفاوت معنیداری بین گروه هایپودنشیا و کنترل مشاهده نشد . طول قاعده قدامی جمجمه، طول تنه فک پایین، ارتفاع قدامی و خلفی صورت و موقعیت دندانهای پیشین فک بالا در مردان بیشتر از زنان بود. جالب اینکه زاویه و موقعیت دندانهای پیشین فک پایین و مقادیر زاویه ANB در زنان نسبت به مردان تمایل به بالاتر بودن داشتند (P=0.004).
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که برخی از ویژگیهای جمجمه و صورت، از جمله طول فک بالا (ANS-PNS) و زاویه SNA، در بیمارانی که دندان دائمی خود را از دست دادهاند، کاهش مییابد. ارتودنتیستها باید این یافتهها را در طول مشاوره، تصمیمگیری و برنامهریزی درمان در نظر بگیرند.
واژههای کلیدی: فقدان دندان، مورفولوژی جمجمه و صورت، هیپودنشیا، سفالومتری
مقدمه: برخی مطالعات ارتباطی را بین ناهنجاریهای دندانی خاص مانند هایپودنشیا و مورفولوژیهای خاص کرانیوفاشیال پیشنهاد دادهاند. این مطالعه با هدف بررسی الگوهای غیبت دندانی در میان انواع مختلف مورفولوژیهای کرانیوفاشیال انجام شد.
مواد و روشها: این مطالعه مقطعی، ۵۰ بیمار بالای ۸ سال (میانگین سنی = ۲۱.۶۶ ± ۸.۰۱ سال) را که همگی حداقل یک دندان از دست رفته به دلیل هیپودنشیا داشتند، ثبت نام کرد. یک گروه کنترل همسان شامل ۵۰ بیمار کلاس I دندانی بدون هیچ مدرکی از هیپودنشیا (میانگین سنی = ۱۹.۷۶ ± ۷.۶۷ سال) برای تجزیه و تحلیل مقایسهای انتخاب شدند. بیماران بر اساس محل هیپودنشیا در قوس دندانی به سه گروه مجزا و بر اساس محل فک به سه دسته دیگر تقسیم شدند. تأیید تشخیصی هیپودنشیا و تعیین محل دقیق آن از طریق رادیوگرافی پانورامیک انجام شد، در حالی که آنالیز سفالومتری جانبی به عنوان روش اصلی برای ردیابی و اندازهگیریها عمل کرد.
یافته ها: دندان لترال فک بالا و پرمولر دوم فک پایین، شایعترین دندانهای غایب بودند. همچنین، طول فک بالا (P=0.04) و مقادیر زاویه SNA (P=0.03) در گروه هایپودنشیا به طور معنیداری کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05). در سایر متغیرها تفاوت معنیداری بین گروه هایپودنشیا و کنترل مشاهده نشد . طول قاعده قدامی جمجمه، طول تنه فک پایین، ارتفاع قدامی و خلفی صورت و موقعیت دندانهای پیشین فک بالا در مردان بیشتر از زنان بود. جالب اینکه زاویه و موقعیت دندانهای پیشین فک پایین و مقادیر زاویه ANB در زنان نسبت به مردان تمایل به بالاتر بودن داشتند (P=0.004).
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که برخی از ویژگیهای جمجمه و صورت، از جمله طول فک بالا (ANS-PNS) و زاویه SNA، در بیمارانی که دندان دائمی خود را از دست دادهاند، کاهش مییابد. ارتودنتیستها باید این یافتهها را در طول مشاوره، تصمیمگیری و برنامهریزی درمان در نظر بگیرند.
واژههای کلیدی: فقدان دندان، مورفولوژی جمجمه و صورت، هیپودنشیا، سفالومتری
نوع مطالعه: مقاله پژوهشي |
موضوع مقاله:
رادیولوژی دهان، فک و صورت
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |