مقدمه : پریودنتیت و پوسیدگی دندانی می توانند در یک سو وبه صورت دو عامل همکار , معکوس یکدیگر و یا کاملاً مستقل از هم عمل کنند. هدف از این مطالعه بدست آوردن رابطۀ بین این دو بیماری است و میزان شیوع پوسیدگی در بیماران پریودنتالی را مورد بررسی و مقایسه قرار میدهد.

مواد و روش ها: این مطالعه به روش Cross sectional بر روی ۱۸۰ نمونه در دو گروه پریودنتال و کنترل در طی سالهای ۹۲-۹۱ در دانشکده دندانپزشکی بابل انجام گرفته است.در این تحقیق ۱۸۰ نمونه شامل ۹۰ نمونه گروه پریودنتال(بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن) و ۹۰ نمونه گروه کنترل که شامل افراد با لثه های سالم (عمق پاکت دندانی بین ۳-۲ میلی متر) می باشند در سنین بین ۶۰-۳۰ سال انتخاب شدند. اندازه گیری GI ، BI ، CAL و PPD برای ارزیابی شدت بیماری پریودنتال استفاده شد.لثه های سالم ، عمق پروپینگ کمتر از ۳ میلی متر و  CAL<1mm  از ویژگیهای بالینی برای گروه کنترل بود. بررسی کلینیکی با استفاده از پروب پریودنتال Williams برای ارزیابی AL انجام شد. در گروه پریودنتیت مزمن، بیماران دارای GI≥1 و CAL≥1 بوده اند. ارزیابی وضعیت پوسیدگی بیماران با استفاده از رادیوگرافی بایت وینگ جهت تشخیص پوسیدگی های پروگزیمال، سوند و مشاهده مستقیم صورت گرفته است. p≤0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.

یافته ها : نتایج این مطالعه نشان می دهد که میانگین تعداد دندان های پوسیده و ترمیم شده (DFT) در گروه پریودنتال۰/۱۷ ±۳۲/ ۴ و در گروه سالم ۰/۱۷ ±۱۶/ ۲ می­­­­­­باشد. DFT در بیماران پریودنتال در گروه مردان ۰/۱۷ ±۸۵/ ۴ و در گروه زنان ۰/۱۷ ±۳/ ۴ می­باشد، در حالیکه در افراد سالم در گروه مردان ۰/۱۷ ±۵۴/ ۲ و در گروه زنان ۰/۱۷ ±۲۵/ ۲ می باشد.بنابراین میانگین DFT در گروه تست بیشتر از گروه کنترل می­باشد.

نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه بیماران پریودنتال دارای پوسیدگی بیشتری نسبت به گروه سالم بوده اند.